kusur

kusur

ihanetle biledim sözcüklerimi
acı en kısa süreni ölümse en sevişgeni
gel bi’ anlamak katalım bu uçuruma
yalnızlık içimin en koyu yönü

hasret ayrılmaz kavuşma telaşından
günün hangi saatine açıldığım iklim
sürtünerek yarana yaralarımı sardım
rüyamızda ağlarken duymadılar bizi

geçtim canımın cansız dokusu
geçtim aşkın tutuşan rengini
tenden kanatlanan bir sızı kaldı
soğuyacak ürkekçe kendini

silelim şimdi bu şiiri
varalım varılmış olana
kuytunun serinleyen sabrını
görelim zamanın huzurunda

ömürler tükettim dibinde anların
ve yanılgıdır ve susmaktır ertesi
kusur dağıldığım sularda aransın
ben de örttüm bundan böyle içimi

nilüfer altunkaya
eylül 2011

-akatalpa- kasım 2011