gitme

gitme


iyi yürekli çilekeş sevdiğim
Filistin bakışlım acılı ülkem
açlıkla soylu iklimim siyahım

ellerim ellerim kaldı tenine sürgün
gözlerim gözlerim eyvahıdır sevdanın
grileşmiş devrim bekleyen kuytum

gitme ben kasımda ölürüm
yağmursuz sarı bir gün
okşar kapını yeryüzüm

bir zaman koyduk kristal
bir yaşam bizden sonraya
bir masal umudun kıyısına

iyi yürekli yalansız sevdiğim
soluğuna çiçeklenen bahar olaydım
yazgına tomurcuklu dallar açaydım

gitme bu cinnet çağı bu deli figan
barışçıl şiirlerini bile üşütür
yokluğum gencecik canına kıyar

bir çekimsiz düş çoğaltma senden
bir eksik çığlık sahipsiz günah
bu çocuğu tanrısız bırakıp gitme


Nilüfer ALTUNKAYA
Ocak 2009

kıyıda

kıyıda


bir koya bakan gün batımında
birbirimize intiharımızı geciktirebilirdik
rüzgârın dağıttığı küllerimizi
suya gömen şiirlerle
öpüşebilirdik

gözlerine çocukluğum bakardı
bir oyuna dolanarak soyardık karanlığı
acı yeşil gelmeler
kıpkızıl gitmeler ertesinde
çağcıl cinnetlere koşabilirdik

deniz kabuğu gibi bedenlerimizi
ölümün kara deliğine atabilirdik
okyanusun tuzlu yalnızlığına
el ele koşabilirdik
birbirimize intiharımızı geçiştirebilirdik


aralık 2008

Nilüfer ALTUNKAYA

çağrı

çağrı

seni çağırsam iskeleye yanaşan bir vapur olup
içinden çıksam izmir’in yırtılsam bakışından
yağmur yağmur koşsam her seher vakti
gelsem sesine konan martılara tutunsam
hangi gökyüzüne inanırdın hangi korkuluğa sarılırdın
hangi sevdaya hangi sabahtan arınmak için


seni çağırsam en karanlık sokağından istanbul’un
bıçaklanmış aşkı uğruna, fırlatılmış yoksulluğa
tütüne, şaraba, siyah yalanlara bulaşmış
gelsem uzak zamanlardan yarana tuz diye ağlasam
hangi şiirleri çağırırdın hangi mutlaklığı sorgulardın
hangi yalnızlığa hangi arafdan kurtulmak için


damla damla aksam her susuzluğa
gelsem dağ başlarından kuytu ovalardan
seni çağırsam gün aşırı değişen bir iklim olup
çocukluğundan yaratsam seni tertemiz bir aşkla
hangi sevincime inanırdın hangi ölüme sığınırdın
hangi tanrıya hangi günahtan arınmak için

Nilüfer ALTUNKAYA