yoksul sevinci*
ahmet arif’e
I.
utangaç bir konuk yokluğun alışıyorum
keşfederken şiirin anlara dönüşünü
yıkıntılar ve düşler arasından
elimdeki aynaya gülümseyen
ölümü sevmek suçun
ay ışığı ellerini kanıyorum
II.
gözlerini kapatınca ölü bir evin
geçmişin soğuk duvarlarıyla
kurtulmak için ağırlığından
yıllar önce kışa gömdüğüm
türkümdü çığlığını duyuyorum
III.
karanlığa rengini akıtan
nedensiz gülümseyiş çıktığın kapı
boş bir elbise bedenini arayan
gölgesinde yamalarla yoksul sevinci
binlerce kez yaşamak bir gülün
uçuruma düşüşünü teninden
ilkyazın ıslığını ağlıyorum
IV.
yakamozla beslediğin göl kıyısıyım
eli ayağı tutmayan umut
boşluğunda bilincini arayan
aşk ertesi sızlayan yüreğimle
bu şehri kurdum sana eskidi bile
yollardan adımını sakınıyorum
2003-2009
Nilüfer ALTUNKAYA
Berfin bahar- Mayıs 2010
* bu şiiri dosya için çalışırken uyak akışını değiştirmiştim.
Bu hali şiirin eski halidir.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder