aslında
bir selamdı sabah
terli isteksiz uyandığım
üzerime titreyen ışığını
üfleyip söndürürken
damla damla yaşlandı çocukluğum
yağmurlu bir nisan gibi
eve gelip de babam elinde filelerle
ölümü ve sonrasını masaya bırakırken
saçlarım öyle çok uzadı ki
sığmadı rüzgârlara
sarı bir yüzde yalnızlığım
ağlar mı beni yeniden
çiçekler içinde bahar
sana koşan bir çocuk
sustun sözünü aslında
buluta sarar gibi toprağı
ellerin korkardı tenimden
Nilüfer ALTUNKAYA
04.2007/2008
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder